Ooze out - Marjolein van Haasteren

`Ooze out’ betekent doordruppelen en refereert aan het schilderij `Werabrunnen’, een plek in het Zwarte Woud waar Marjolein van Haasteren (1967) het idee voor haar nieuwste landschapschilderijen kreeg. De bron, die ze daar zag, was niet een keurig stroompje, maar al het water druppelde gewoon de berg uit.

De bladerlandschappen zijn qua toets onmiskenbaar van Van Haasteren, maar het kleurgebruik verschilt van haar eerdere werk. Waren de kleuren voorheen vaak mistig groen en roestig oranje - van machines, maar die heeft Van Haasteren kennelijk achter gelaten in haar vroegere werk -  nu komen er tussen de dieprode bladeren felgroene en turquoise verfspatten. Het contrast wordt hierdoor vergroot en de kleuren intensiveren je blik, die toch al verder het woud in werd getrokken. De natuur als een ondoordringbaar woud, waar je als mens in kunt (ver) dwalen.

`Ooze out’ is ook een verwijzing naar de periode waarin het kunstenaarschap van Marjolein van Haasteren zich bevindt. Het persoonlijke druppelt langzaam door in haar werk, met name in fotografie, waar zij nu ook een gedeelte van haar tijd aan besteedt. Van Haasteren fotografeert de leefomgeving haar moeder, die aan Alzheimer lijdt. De gewone dingen als een klok die altijd op zeven uur staat, het koffie- en theeservies dat dag en nacht wacht op genode gasten of een oude transistorradio. Hier lijkt de bron juist opgedroogd. Alles wordt in een serene sfeer observerend vastgelegd. De kleuren van de foto’s brengen ons terug in de tijd, alsof we een fotoboek uit onze jeugd open slaan en de kleuren niet kunnen rijmen met helderheid van nu. Een stedelijk landschap, een emotioneel document, met dezelfde onderzoekende houding die ook de bladerlandschappen kenmerken.